WordPress website: Alderlane
Woensdag werd ik vroeg wakker. Het was al licht maar nog geen dag. Ik keek even op Twitter via m’n telefoon. Daar zag ik berichten van mensen uit Groningerland die wakker waren geworden van een aardbeving. Een hele stroom berichten. Ook uit Stad dit keer. Dit was geen bevinkje. Het was opeens dag.
Ben uit bed gegaan en met koffie achter de laptop gaan zitten. Op Twitter kun je bijvoorbeeld met #aardbeving alle berichten zien die mensen schrijven over de aardbeving.
Je weet niet wat je leest. Vooral de tweets van mensen die de angst van kinderen beschrijven. Dat raakt. Dan denk je meteen aan ouderen die ook wakker geschud zijn. En aan vrienden en bekenden in het bevingsgebied. Het moet een angstig gevoel zijn. De veiligheid die een huis moet bieden, is weg. Je kunt je het nauwelijks voorstellen.
Ik zat een keer in San Francisco bovenin een heel hoog, mooi hotel. Dacht dat het kwam door het tijdsverschil dat ik me een beetje draaierig voelde. Ik ging op de rand van het bed zitten. Opeens dacht ik dat het wel eens een aardbeving kon zijn. Ik pakte mijn reisnaaigarnituursetje uit de tas, stak een naald met een stukje draad erdoor in het behang en knoopte een knoopje aan het onderste eindje van de draad. En ja hoor, het knoopje bewoog. Niet veel. Wel meer dan ik wilde. Na een half uur ging het knoopje echt heen en weer. Ik zat hoog in een wolkenkrabber. Het hele ding zwiepte blijkbaar heen en weer. Heb mijn reservering voor die paar nachten opgezegd, boeltje gepakt en ingecheckt in een laag, mooi hotel, gevestigd in een van de weinige gebouwen die zijn blijven staan tijdens de enorme aardbeving van 1906.
De angst die ik voelde boven in die toren, dat maal tienduizend, en dan niet weg kunnen, dat moeten mensen in het aardbevingsgebied in Groningen meemaken.
Vreselijk.
En het erge is, wat kunnen wij doen als buren? Zeggen dat we meeleven? Dat weten ze hopelijk wel. Ja, ik hoop wel dat ze weten dat wij ook allemaal boos zijn. Hoewel we de pijn niet helemaal goed kunnen voelen, weten we hoe kwaad en verdrietig mensen zijn. Het verbaast mij nog altijd dat het protest geweldloos blijft. Maar wij weten ook: op een gegeven moment is het klaar. Dan is het mis.
De radeloosheid slaat toe. En dan ook nog eens zo’n versprekinkje van een ministertje. En dan ook nog wéér een stuk in een landelijke krant waarin uitgelegd wordt dat er door de aanpak van de bevingsschade wantrouwen wordt gecreëerd bij de Groningers. No shit Sherlock! wat zullen ze er flauw van zijn, de mensen die het aangaat.
En wij kunnen alleen maar zeggen dat we achter ze staan. En dat we meevoelen met hun boosheid, frustratie, verdriet en noem het allemaal maar op.
Dagblad van het Noorden, 25 mei 2019
WordPress website: Alderlane