WordPress website: Alderlane
Heeft u dat ook? Zo’n plek in de gedachten waar het altijd mooi en fijn is? Een plek waar op elk moment van de dag naar af te dwalen is? Het kan een verzonnen landschap zijn of juist een plek op aarde waar u ooit geweest bent en waar het toen onvergetelijk fijn was. Kan op een Italiaans pleintje geweest zijn. Of op de top van een hoge berg. Vaak is het er zonnig. Alhoewel ik ook wel een plek in mijn hoofd heb waar het juist donker en koud was, maar binnen bij het vuur in de open haard juist bijna niet te evenaren mooi en goed.
Ik ken iemand die ooit eens op een bijzonder tropisch eiland is geweest. Een paradijselijk eiland zonder hoge toeristenflats. Diegene is natuurlijk een grote mazzelaar. Maar in het dagelijkse leven is het bij die persoon nou niet echt polonaise de hele dag. Vaak erg ongelukkig. Vaak ook erg veel pech. Die persoon vertelde me laatst dat als het te erg wordt, als het leven bijna niet meer dragelijk is, dan sluit ze haar ogen en maakt ze die reis naar dat eiland weer even opnieuw. Inclusief het er naartoe vliegen. Net zolang droomt ze weg tot ze in gedachten daar weer op het strand ligt onder die palmboom. Dan kan ze er weer even tegen.
Zelf heb ik ook wel zulke plekken. Op die boomstam bij de Missouri. Bij dat soto-kraampje in Jogjakarta. Maar ook wel plekken dichtbij. Vaak dingen uit de jeugd. Boven op een strobult, achter op het land. Ik was weggelopen. Wilde niet meer naar school. Heb mij toen verkropen (zo noemde je dat toen) boven op een strobult.
Nu gaat het stro in rollen waar dan plastic omheen komt. Toen waren het pakjes. Die stapelden ze op, soms wel tot zo groot als een gebouw. Ik was er goed in geworden zo’n strobult te beklimmen. Het was prachtig weer. Ik ben het geweldige gevoel – dat iedereen in de klas achter die grote ramen zat te puffen van de hitte, druk bezig met stomme sommen en ik zat boven op ‘n strobult te fluiten – nooit meer vergeten.
Ik zag enkel ‘t goudgeel van ‘t stro en stoppelland en het diepe blauwe van de hemel. Ik had weleens iets gehoord over gelukkig zijn. Daar boven op die strobult dacht ik: zoiets zal dat wel zijn. Tot ik in de verte mijn moeder mijn naam hoorde roepen. Even dacht ik nog: bekijk het. Maar al snel klauterde ik naar beneden en liep gauw naar huis. Ze was niet boos trouwens. Ik kreeg een grote beker ijskoude Roosvicee en hoefde pas de volgende morgen weer naar school. Ze zei dat ik maar mooi moest gaan orgelspelen.
Hoe ik me toen voelde, na zo’n dag. Als je dan ging slapen. Dan was alles goed. Dan had je ook wel tanks gezien op het Journaal. Iets over Iran en Irak of zo. Maar daar dacht je gelukkig verder niet over na. Nu zien we Erdogan bezig. Kun je ‘s nachts weer in het hoofd op zoek naar plekken waar alles goed is. Heeft u dat ook?
Dagblad van het Noorden, 12 oktober 2019
WordPress website: Alderlane