WordPress website: Alderlane
Nou. Ben helemaal de dagen kwijt. Dit stukje tijd is een soort niemandsland. De boom staat nog, dus het is nog geen 6 januari geweest. De koelkast is wel een stuk leger dan vorige week. De container is vol. Maar wanneer moet de container naar de straat?
Ik kijk online naar de afvalkalender. Dan pas kom ik erachter welke dag het nu is. En dat de container pas over twee weken of zo geleegd wordt. Vreemde ontwikkeling. Ze komen met steeds grotere tussenpozen het afval halen. Ach, maakt ook niet uit. Ik heb een eenpersoonshuishouden. En ja, ik heb oudejaarsavond in mijn eentje uitgezeten. Heb ik wel vaker gedaan. Het is mooi. Maar andere mensen vinden het erg. Ze nodigen me uit. Heel vriendelijk natuurlijk. Maar zo kom je er achter dat alleen-zijn eigenlijk nog steeds een enorm taboe is. Men vindt het zielig of raar. Hoort niet. De meeste mensen hebben het zó in hun hoofd zitten dat je samen moet zijn, dat alleen-zijn gewoon niet kan. Terwijl ik toch vaak genoeg stelletjes zie van wie ik zeker weet dat ze allebei liever ergens anders of alleen zouden willen zijn.
Maakt ook niet uit allemaal. Ieder moet z’n leven op z’n eigen manier leven. Ik stond om vijf over twaalf een vuurpijl af te steken achter het huis. Binnen schalde de Parijse symfonie van Mozart. Feestelijke, positieve muziek welke schittert als het mooiste siervuurwerk. De pijl die ik afstak was er niks bij. Het vuurwerk van de mensen die hier net vooraan de straat zijn komen wonen kwam meer in de buurt. Een hele show met een heuse finale erop en eraan. Schitterend. Voor de rest was er geen vuurwerk te zien. Normaal zie je de vuurpijlen boven de verschillende dorpen aan de horizon hun wonderlijke pracht vertonen. Maar het was te mistig. Je zag niks. Wel grappig in een tijd waarin veel mensen ook juist extra inslaan om indruk te maken op anderen. Is het zover, ziet niemand het.
Op 1 januari ‘s avonds, om een uur of zeven, leek het bij ons in het dorp net of het vijf over twaalf was in het nieuwe jaar. Wat een vuurwerk! Veel mensen hadden hun mooiste pijlen bewaard voor een minder mistige avond.
Dus dat was eergisteren. Of. Wanneer was dat nou? Nou ja, ik ben de dagen helemaal kwijt. Al dagen eigenlijk. Het nieuws volg ik ook niet zo secuur als anders. Ellende man. Ik heb Wim Sonneveld bekeken. Jeugdsentiment. Is natuurlijk ook helemaal voor ‘mijn tijd’. Maar wij hadden thuis een lp met die zeer geestige conferences van Sonneveld. ‘Meneer Sonneberg’. Ik ken ze uit het hoofd. Had alleen de beelden er nog nooit bij gezien. Nu wel. Vreselijk gelachen.
„Als het normale leven weer begint, dan weet je vanzelf wel weer wat voor dag het is”, zei iemand vandaag of gisteren. Ja, wat is het normale leven?, dacht ik.
Het normale leven is voor iedereen iets anders. Leven op zich is al zo bijzonder dat het eigenlijk nooit normaal kan zijn.
Vanuit de Ericaase Peel wens ik u allen veel heil en zegen!
Dagblad van het Noorden, 4 januari 2020
WordPress website: Alderlane