Hoewel ik rooms-katholiek ben opgegroeid, heb ik nooit hoeven biechten. Dat was toen al afgeschaft. In onze kerk zijn wel twee biechtstoelen, een soort kasten waar je in kunt, maar in mijn jeugd stonden daar al het drumstel en andere benodigdheden voor de beatmis in opgeslagen. De generaties voor ons hebben wel altijd moeten biechten. Als er niks te biechten was dan verzonnen ze wel wat. Snoepen van de suikerpot was al genoeg voor een paar weesgegroetjes.
Hoewel wij dus nooit hebben hoeven biechten, is het standaard christelijke schuldgevoel natuurlijk wel ingebakken. Schuld voelen. Schuld bekennen. „Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld.” Op zich volgens mij helemaal geen verkeerd ding om toe te geven dat je fout zat. Kan veel gedoe schelen. Als je aangehouden wordt door de politie omdat je te hard reed, is het toch veel fijner om dat gewoon toe te geven. Lijkt mij. Ik heb het nog niet meegemaakt trouwens.
Maar ik heb laatst wel iets opgeschreven hier waar ik niet goed mee zat. Dat had ik verkeerd. Ik schreef dat de NAM vervuild water in de grond wil pompen. Daar was ik erg van geschrokken. Dat moet toch niet mogen! Ik sta niet graag op de barricades. Maar nu wilde ik toch echt even in een column aandacht besteden aan deze misstand. Ik ben er over aan het nazoeken gegaan. Ik vond krantenberichten waar in stond dat ook in Twente vervuild water de grond in werd gepompt. Dus het was geen wild verhaaltje. Ik ontving na het verschijnen van die column enige berichten met informatie die ik graag eerder had geweten.
Wat blijkt? Het water dat in de grond gepompt wordt, wordt keurig terúggepompt in de grond. De olie in Schoonebeek is namelijk zo dik dat ze het haast niet omhoog krijgen. Ze maken het wat vloeibaarder met stoom. Dus er komt dan olie omhoog met water. Dat water komt uit de grond en is in aanraking geweest met olie en is dus niet zuiver. Maar het komt uit de grond en daar pompen ze het naar terug. Dus het is niet zo dat er zomaar vervuild water is dat ze uit nood dan maar lukraak in de aarde injecteren. Tenminste: zo hebben een aantal mensen die in dat werk zitten het mij uitgelegd. Maar dat stond er niet bij in de krantenberichten. Dat het zo werkt. Ik weet wel dat je niet alles moet geloven wat er in de krant staat. Er zit vaak veel meer achter. Niks is zoals het lijkt. Zo zie je maar weer. Je leest iets. En iets later hoor of lees je hoe het werkelijk zit. ‘Oh, zit dat zo’, denk je dan. Dat weet je dan weer mooi.
En zelfs dan. Dan weet je het nog niet. Maar goed. Mijn excuses voor de opmerkingen over de NAM. Het was niet mijn bedoeling hun goede naam te besmeuren.
Dagblad van het Noorden, 22 augustus 2020