Dagblad van het Noorden, 31 oktober 2020
WordPress website: Alderlane
Randy is dood. Je kon hem er goed bij hebben. Behalve als hij geen drank op had. Dan was hij irritant. Maar dat was bijna nooit. Ze hebben hem gevonden in de woestijn. Eric mailde me het hele verhaal. Hij heeft het niet met een wapen gedaan. Waarschijnlijk pillen en tequila.
Uit het niets zei hij soms dat hij niet oud wilde worden. Dát is dan in ieder geval gelukt. Veel andere dingen mislukten hem. Baantjes. Bandjes. Relatietjes. Het kon hem niks schelen, volgens mij. Hij wilde vrij zijn. Zo zag hij er ook uit. Je verwacht dan iemand met lang haar. Maar hij had het juist heel kort, omdat je met lang haar weer zo’n cliché hippie bent die over vrijheid lult en dan vervolgens alsnog vastzit aan de achterhaalde, ongeschreven wetten van het stomvervelende 60’s-subcultuurtje.
Hij woonde een eind buiten de stad in een grote caravan. Als het echt heel koud werd in de winter, dan kon hij altijd terecht bij Eric. Via Eric heb ik ‘m leren kennen. Daar kwam ik ooit mee aan de praat in een sportsbar in Albuquerque. Was zojuist in die stad aangekomen. Het was donderdag. Ik had ingecheckt in een hotel in het centrum en ging toen op zoek naar wat te eten.
Zo’n sportsbar is gewoon een groot café met veel grote televisies aan de muur en boven de bar. Op de ene tv zijn ze aan het basketballen en op de andere aan het honkballen of wat dan ook. En er is meestal een fatsoenlijke keuken. In je eentje aan de bar eten is daar heel normaal. Doen meer mensen. Als je het op hebt, kom je altijd wel met iemand aan de praat. Zo kwam ik die Eric dus tegen. Ook een liedjesschrijver. Zelfde leeftijd. Zelfde smaak. Hij wilde alles weten over Europa. We zijn de hele avond blijven zitten. Praten en bierdrinken.
Hij vertelde dat er die zaterdag een groot feest was in een dorp, een heel stuk rijden in noordwestelijke richting. Hij ging erheen want vrienden van hem zouden daar ook zijn. Ook songwriters. Dus wij de volgende dag onder de zinderende zon die kant op.
Daar zag ik Randy en de andere jongens voor het eerst. Het werd een feest van een weekend lang. Daarna nog een week rondhangen. Praten. Gitaarspelen. Nummers schrijven. Flesjes bier in ijswater. Tequila. Pulled pork. Groene chili. Sterrenkijken. Vuurtjestoken. Vrienden worden met vreemden. Mexicaanse meiden. En die Randy, wat een vent! De mooiste verhalen. Sterren van de hemel zingen. Prediker 3 kende hij uit zijn hoofd. En wat hebben we ook gelachen. Die dude was zo gek! Sprong door het vuur. Dook in de rivier. Bleef het langst wakker, was het eerst op. Hij zoog het merg uit het been.
Na een week nam ik de 191 door Utah om uiteindelijk in Seattle uit te komen. Bleef eenmaal thuis via de mail contact met Eric houden. We zouden elkaar dit najaar weer treffen. Dat zou wat worden. Maar de tijden zijn veranderd. En Randy is dood. Er is een tijd voor alles.
WordPress website: Alderlane