WordPress website: Alderlane
Deze weg ken ik heel goed. Mijn hele leven al. De bomen langs de kant. De boerderijen en de huizen. De geuren die per jaargetijde anders zijn. Zo herkenbaar als de geur van je eigen gezette koffie. Het licht verrast niet meer. Ik weet hoe het eruit kan zien. Het licht kan nog wel raken. Dat het er opeens weer net zo uitziet als die keer dat ik zo verdrietig was. Al zou ik om zoiets als waar ik toen mee zat niet meer zo verdrietig zijn. Gehard? Verhard? Afgestompt? Nee. Dan zou een bepaalde lichtval op een gewone weg met bomen, boerderijen en huizen langs de kant een mens niet meer raken. Gewoon veranderd. Zo gaat dat.
Langs deze weg is ook veel veranderd. Huizen hebben nieuwe daken. Nieuwe muren eromheen. Nieuwe bewoners en meer auto’s op de dam. Er is jaren terug ook een hele rij bomen weggehaald. Op een bepaald stuk langs de weg stonden altijd prachtige Amerikaanse eiken. In de herfst wist je niet wat je zag. Wat een kleuren, wat een pracht. Maar een nieuwe bewoner van een van de oude boerderijen die uitkeek op die mooie Amerikaanse eiken, een man met veel verstand van de natuur en blijkbaar invloed bij de gemeente, vond dat de Amerikaanse eik van oorsprong niet in dit landschap hoorde. Dat moesten andere eiken zijn volgens hem. Ze werden gekapt en vervangen door baby-eikjes die inmiddels al een stukje gegroeid zijn.
Zo gaat dat. Een mens kan dus wel degelijk invloed hebben op hoe de dingen gaan. Al hebben de meeste mensen denk ik het gevoel dat het meeste gewoon gebeurt, zonder dat je er iets aan kunt doen. Ik heb dat zelf tenminste wel vaak. Al weet ik ook dat je eigenhandig dingen kunt laten gebeuren, die anders niet gebeurd zouden zijn. Maar wat ons nu gebeurt: wat moeten we daar nou op zeggen? We moeten maar zien hoe en wat. Volgend jaar zal Kerstmis er weer heel anders uitzien. En over een paar maanden zal het al heel anders zijn. Ik ben daar wel positief over. Te positief is vaak te naïef. Maar dat ben ik in dit geval niet. Hoop ik.
Ja, deze weg ken ik goed. De weg naar de muziekschool. De weg naar de middelbare school. En op de terugweg: de weg naar huis. Maar dat is elke weg. Waar je ook bent: elke weg komt weer uit bij je huis. Soms is het even zoeken. Als je echt de weg kwijt bent, kun je ook eerst naar Rome gaan. Alle wegen leiden naar Rome tenslotte. En dan kun je vanaf daar de weg naar huis makkelijker terugvinden.
Ooit was deze weg een zandpad op een zandrug in het veenmoeras. Nu is het een drukke weg met rotondes en een viaduct over de snelweg naar Duitsland.
Alles verandert. Zelfs de bekende weg. Dingen waarvan je ooit dacht dat ze nooit anders zouden worden. Zo gaat dat.
Dagblad van het Noorden, 12 december 2020
WordPress website: Alderlane