WordPress website: Alderlane
Hij had een anonieme brief ontvangen. Een poos geleden al. Het was een grote bruine envelop met daarin een briefje en een kleinere witte envelop. Op één kant van het briefje stond met een mooi handschrift geschreven: ‘Tegen de tijd dat je denkt te weten wat de zin van het leven is, kun je de witte envelop openmaken om te kijken of het klopt.’ Op de andere kant stond: ‘Als je er maar niet uitkomt wat de zin van het leven is, kun je het antwoord vinden in de witte envelop.’ Hij was het wel gewend om post van wildvreemden te ontvangen. Ouderwets of via de computer. Mensen schreven hem af en toe over hun leven. Soms gaf hij antwoord. Soms ook niet. Anonieme post belandde vaak in de kachel. Maar deze raadselachtige brief niet. Hij had de witte envelop in het laatje van het kastje naast het logeerbed gelegd. Daar kwam hij niet vaak. Hij was de brief eigenlijk ook een beetje vergeten.
Hij reed op een vroege ochtend door de vrieskou over kleine weggetjes in de buurt. Het was eigenlijk nog nacht. Hij was niet per se onderweg naar iets of iemand. Gewoon een stukje rijden. Min 13 stond er op het dashboard te lezen. De afgelegen weg was bedekt met platgereden sneeuw. IJs inmiddels. Hij knipperde even met zijn ogen. Een waas. Na nog eens knipperen bleek de waas een laag mist te zijn waar hij doorheen reed. En nog een. Zo had hij het nog niet vaak gezien. Plotseling, midden op de weg een ree. Die bleef staan. Hij remde voorzichtig. Toen hij stilstond, keek hij de ree recht in de ogen. Het leek heel lang te duren voor het chique beest wegrende, het berkenbosje in. In werkelijkheid waren het seconden.
Waarom gebeurde dit? Hij probeerde er een boodschap in te zien. Was dit een teken van boven? Nee. Hij besloot dat het gewoon mooi was. Dat het gewoon gebeurde. Toeval. Er is geen uitgestippeld verhaal voor ieder mensenleven. Is het leven dan zinloos? Nee, dat vond hij ook zeker niet. De zin van het leven? Bestaat dat? The meaning of life? Als je denkt dat dat wel zo is, dan geloof je dus in een groter plan en dus in een God. En van die automatische gedachte wilde hij juist wel eens af. Opeens dacht hij aan de envelop in het kastje op de logeerkamer. Hij reed naar huis, ging naar boven, pakte de brief en opende die met z’n zakmes. In de envelop zat een blanco papiertje. Even was hij teleurgesteld. Toen moest hij lachen. Teleurgesteld dat de zin van het leven niet bestaat? Hij snapte de boodschap. Het leven is als een wit papiertje. Je kunt ermee doen wat je wilt. Vliegtuigje vouwen en weggooien. Er een mooie boodschap opschrijven. Mooi wit en leeg laten. Vol kladderen. Verbranden. Inlijsten. Weggeven. Een groot vuur mee aansteken. Beloftes op noteren. Weg laten waaien. Of je schrijft erop wat de zin van het leven is.
Dagblad van het Noorden, 13 februari 2021
WordPress website: Alderlane