WordPress website: Alderlane
Zelf was ik ook wel bang voor het spuitje hoor. Maar het stelt niks voor. Als ik dat geweten had, had ik mij er niet zo druk om gemaakt. Waar die angst voor spuitjes vandaan komt, weet ik niet. Maar ik ben bij de tandarts ooit twee keer van mijn stokje gegaan na een verdoving. Jaren geleden alweer. Toen schaamde ik me ook wel. Wat een aanstellerij. Maar je doet er niks aan. Het werd me gewoon zwart voor de ogen. En dat is wel eng. Dus ik dacht: als ik mij moet laten vaccineren, dan wordt dat nog wat. Nou ja, moeten. Niks moet. Het is vrijwillig. En je weet niet wat erin zit. En hoe kan dat nou zo snel. Opeens is er een vaccin. Dat kan nooit, dacht ik. Tot ik erachter kwam dat ik gewoon smoesjes zat te verzinnen omdat ik bang voor spuitjes ben.
Ik luisterde een podcast met een deskundige die haarfijn uit kon leggen dat er al jaren en jaren gewerkt werd aan een vaccin. Allemaal bouwsteentjes op elkaar. Ze hoefden alleen nog maar dit virus te kraken en een laatste bouwsteentje te plaatsen. Klaar. De knapste koppen ter wereld hebben zich erover gebogen. Mijn smoes ‘je weet niet wat erin zit’ ging sowieso niet op, want al zou ik precies weten wat erin zit, dan zou het me nog niks zeggen. Ik weet niks van de bestanddelen die in een vaccin zitten.
Toen dacht ik nog een poosje dat het misschien inderdaad wel een soort manier zou kunnen zijn om iedereen een stofje toe te dienen waardoor alle mensen… ja wat eigenlijk? Nou ja, ze doen ook fluor in het water zodat we sterke tanden houden. En jodium in zout. Dus het kan wel. Maar nee, die gedachten liet ik snel gaan. Het kan niet. Als er werkelijk ‘achter de schermen’ duistere plannen zijn om de mensheid door middel van een vaccin te knechten, dan zijn daar achter die schermen zo enorm veel mensen mee bezig, dat er dan allang iemand gepraat zou hebben. Die vlieger ging ook niet op.
Een heel vriendelijke man diende mij het vaccin toe. Tweemaal dus. Geen centje pijn. Ja, één nacht een beetje draaien. En een stramme arm even. Maar de blijdschap zal ik nooit vergeten. En de trots dat ik mooi op mijn stokje was gebleven. En de kick om getuige te zijn van een wetenschappelijk staaltje waar je u tegen zegt. Dat de mensheid een virus, waar de hele wereld van platgelegen heeft, kan bevechten met een vaccin dat tien jaar geleden nog niet gemaakt zou kunnen zijn. En nu dus wel. Zo ver zijn we. Ik voel mij een bevoorrecht mens sinds die twee prikjes. Ik lees dat ze in de arme landen inmiddels ook begonnen zijn met vaccineren. Fijn.
Als we later met het handen in het dunne haar, tussen de bosbranden en de overstromingen krijgen te horen dat de mensheid nu toch écht naar de kloten gaat, kunnen we in ieder geval met trots zeggen dat we wel mooi een vaccin tegen covid hadden.
Dagblad van het Noorden, 7 augustus 2021
WordPress website: Alderlane