WordPress website: Alderlane
Soms lijkt het wel alsof het echt afgelopen is met de wereld zoals wij ’m kennen. Als je alleen al kijkt naar wat er allemaal misgaat met de planeet. Dat we volgens deskundigen bijna op een punt zitten waarop we zowat niet meer terug kunnen. En dat er dan evenveel deskundigen zijn die daarop boos reageren en zeggen dat het allemaal onzin is. Daarna komen mensen die er niet voor doorgeleerd hebben die deze discussie hoog opspelen in het echt of op social media… Hard tegen hard. Vervolgens hebben we nog de gifschandalen, schietpartijen, roof, moord, verkrachting, noem maar op. De mens heeft er altijd al een handje van gehad om er een zootje van te maken. Maar soms lijkt het gewoon alsof we erbij staan dat de wereld in elkaar stort.
En toch, in die grote chaos, ieder jaar opnieuw: opeens is er weer die baby in het stro. In een stalletje met zijn vader, moeder, een os en een ezel. Al tweeduizend jaar gaat dit verhaal rond. Al tweeduizend jaar ontroert het mensen en laten ze de strijd, groot of klein, eventjes voor wat die is om te luisteren naar het verhaal over dat bijzondere kindje. De redder van de wereld. Al tweeduizend jaar zijn er ook mensen die zeggen dat het een verzonnen verhaal is. Dat het niet waar is. Dat het daarom onzin is. Mensen die wél zeker weten dat het waar is, worden daar boos om. Dan heb je het weer aan de gang, de grootste trammelant. Om een verhaal van een kinneke, geboren in ’t stro.
Misschien werkt het net zoals met gelukkig zijn. Je kunt niet vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week gelukkig zijn. Mensen die zeggen dat ze dat wel zijn, kennen zichzelf niet goed genoeg misschien. Ik bedoel ‘vrede op aarde’. We kunnen het gewoon niet. Soms even. Een periode. In het groot of in het klein. Hele families liggen tegenwoordig met elkaar overhoop omdat tante die en die tegen vaccineren is en ome zus en zo wil ze er dus niet meer in hebben. Al helemáál niet met Kerstmis. Blijkbaar kunnen we het niet. Rusland die Oekraïne wil binnenvallen. We kunnen de vreselijkste dingen doen en denken. We zijn allemaal tot de meest afschuwelijke dingen in staat. Een laagje beschaving houdt ons tegen. Soms wordt dat laagje er door de situatie af gezandstraald. En toch zijn we allemaal, iedereen, ook ooit een klein baby’tje geweest.
Dagblad van het Noorden, 11 december 2021
WordPress website: Alderlane