WordPress website: Alderlane
De berm stond vol krokussen en zelfs al wat narcissen. Ik reed een dorp binnen, hier in de buurt. De zon scheen en er waaide een strak briesje uit het oosten. Overal hing een lichte mestgeur. Het voorjaar was begonnen. Het was rustig in het dorp. Twee fietsers en een auto met een Duits nummerbord. Die komt hier vast niet om te tanken, dacht ik. Op het fietspad zag ik een oude man. Hij had zo’n rollator die, als je ‘m omdraait, ook kan dienen als stoel. Nou ja, stoel: je kunt erop zitten. Dat had de man gedaan, blijkbaar. Hij was een stukje gaan lopen en toch midden op het fietspad, op een onhandige plek, zo moe geworden dat hij even ging zitten.
Toen ik langs hem reed, met zeer ingehouden snelheid, zag ik waterige ogen in een verweerd hoofd met diepe rimpels. De man kon wel over de 90 zijn, vermoedde ik. Zijn waterige ogen, dat moet van de wind geweest zijn, dacht ik eerst nog. Maar een paar meter verder realiseerde ik me dat hij misschien wel aan het huilen was. Misschien was er iets. Misschien kon hij wel niet meer verder.
Ik stopte en keek in mijn achteruitkijkspiegel wat er gebeurde. Er gebeurde niks. De man bleef zitten. Toen besloot ik de wagen in de achteruit te zetten om toch even te checken of er wat loos was. Zachtjes reed ik terug. Dat kan daar wel. Daar is bijna geen verkeer. Opeens stond de man langzaam op van zijn rollator, ging erachter staan en sjokte verder. Ik stopte, bleef nog even wachten of het goed ging en besloot zelf ook weer verder te rijden. Het zal wel goed zijn. Misschien was hij wel gewoon heel erg vrolijk, dankbaar en ontroerd om wederom een voorjaar de krokussen en de eerste narcissen uit de grond te zien komen.
Laten we dat maar hopen. Dat het dat was, plus de strakke oostenwind. Laten we maar hopen dat hij niet echt zat te huilen. Huilen om de wereld. Als je nu 90 bent, dan heb je WOII bewust meegemaakt. Dan weet je wat oorlog is. Daarna zou er nooit meer oorlog komen. En toch gebeurt het weer. Het is om te janken. Al die mensen, al die ellende.
Toen ik op de terugweg weer door dat dorp kwam, zag ik de krokussen en de narcissen weer staan. Ik moest even goed knipperen met de ogen.
Dagblad van het Noorden, 12 maart 2022
WordPress website: Alderlane