WordPress website: Alderlane
Nou, dat was wat hoor. Wat. Een. Sneeuw. Het is maar goed dat ze al dagen gewaarschuwd hadden, anders was de ramp niet te overzien geweest. Nu wisten we tenminste dat het eraan kwam. Maar zoveel? Dat heeft niemand geweten. Het begon met een paar onschuldige vlokjes. Ik zei nog tegen mijn vrouw dat ze zich niet druk moest maken. Dat het heus wel mee zou vallen. Onze kinderen hadden zich er al op verheugd dat we sleetje gingen rijden achter de auto aan. Maar al snel bleek dat dit geen lang-leve-de-lol-sneeuwbui was. De vlokken werden dikker en de wind begon te huilen.
Onze hond, het goede beest, begon ook te huilen. Een klaag’lijk gejoel was het. Dieren weten veel eerder dat er een ramp aanstaande is. Dus ook in dit geval. Ik had net onze jongste drie kinderen op bed gedaan en zat even relaxed te Netflixen toen mijn vrouw een berichtje stuurde. Ze was aan het yogaën in Emmen. Het sneeuwde daar al zo erg dat ze niet meer durfde te rijden. Ik stuurde terug dat ik eraan kwam. De oudsten moesten maar even een half uurtje de boel in de gaten houden.
Toen ik richting Emmen glibberde, begon ik ’m te knijpen. Emmen zou ik wel halen. Maar terug? De eerste sneeuwduinen ontstonden al op de Ericasestraat en ik zag mensen met de fiets aan de hand richting Erica lopen. Ik dacht aan mijn diensttijd. Daar hadden we geleerd nooit in paniek te raken en altijd door te zetten. Wat moest ik anders? Mijn vrouw in Emmen laten staan met mijn kinderen alleen thuis? De wind werd stormachtig en de temperatuur kelderde. Het zicht was misschien een meter.
Een uur later kwam ik met mijn vrouw weer in huis. Daar was het donker. De stroom was uitgevallen. Er was geen internet meer en via de door batterijen gevoede noodradio kwam de regionale omroep met de stelling: ‘Het zou eigenlijk niet meer zo hard moeten sneeuwen in April’. We moesten reageren op deze stelling, maar dat kon dus niet omdat het mobiele netwerk er ook uitlag. ,,Laten we maar gaan slapen’’, zei ik zo rustig mogelijk.
De volgende morgen moesten we via de schoorsteen op het dak klimmen om het huis uit te komen. Sneeuwduinen zo hoog als de kerktoren van Erica. Gelukkig hadden we nog Brinta in huis. Precies genoeg om het vol te houden tot alle sneeuw weer gesmolten was.
Dagblad van het Noorden, 2 april 2022
WordPress website: Alderlane