WordPress website: Alderlane
Laatst kreeg ik via Twitter een bericht van iemand die ik meer dan dertig jaar niet gezien had. Zij was destijds de vriendin van Pieter, een kameraad. Ze was er toen vaak bij als we op een mooie zomeravond bij de zandafgraving gingen zitten met gitaren, een kampvuur en wijn. Ze had een opvallende, blonde bos haar, een mooi gezicht met bolle, roze wangen en droeg werkelijk altijd hetzelfde Guns N’ Roses-T-shirt. Ze kon prachtige joints draaien en stak bij wijze van spreken de ene met de andere aan. Ze schaamde zich nergens voor. Ze kon geweldig grappig zijn en haar lach was uit duizenden te herkennen. Ook speelde ze fatsoenlijk gitaar en kende complete teksten van Dylan uit haar hoofd. Ze was, zoals dat hier heet, goed bij. Dat bleek ook wel op school, want ondanks haar enthousiaste geblow, haalde ze binnen de 6 jaar met opmerkelijk hoge cijfers het atheneum. Na een laatste zomer vol liederlijke avonden met ons, vertrok ze naar Amsterdam. We hebben haar nooit meer gezien of gesproken. Met Pieter was het binnen een paar weken ook uit.
Van haar kreeg ik dus laatst een bericht of ik het leuk vond om een ‘kop koffie te doen’ in Emmen. Ik stuurde terug dat ik dat leuk vond. ,,Brasserie maar?’’ Op de afgesproken dag en tijd liep ik de Bras in en keek rond. Aan de stamtafel zette een piekfijn geklede vrouw haar leesbril af en zwaaide naar me. Verdomd. Ik ging naast haar zitten en zei lachend: ,,Dat is lang geleden, hoe is ’t?’’ Ze begon meteen te vertellen. Dat ze nooit meer in Emmen kwam. Daar schaamde ze zich wel een beetje voor. ,,Ja, sorry’’, zei ze. ,,Je zult me wel een stomme kakker vinden qua hoe ik eruitzie en hoe ik tegenwoordig spreek.’’ Ze vertelde dat ze aan het begin van haar studie tussen heel andere mensen terechtgekomen was. Ze schaamde zich voor wie ze was. Ze stopte met blowen, ging fanatiek studeren, op dieet, en volgde vele kostbare spraaklessen om net zo te klinken als haar studiegenoten. Binnen een paar jaren studeerde ze af met zeer hoge cijfers, maar nodigde haar ouders niet uit op de dag van de plechtigheid. Ze wilde zich niet kapot schamen.
Pas de laatste tijd begon ze zich juist daarvoor te schamen. En ook voor dat ze zo veranderd was. ,,Hier moet je toch altijd jezelf zijn?’’ Ik zei: ,,Je moet je
niet schamen, man. Eerder schaamde je je ook nergens voor. Wees trots op wat je bereikt hebt. Jezelf zijn hoeft toch niet te betekenen dat je nooit mag veranderen?’’ ,,Heb je zin in een tosti met een cappuccino?’’ vroeg ik. Toen de tosti’s gebracht werden, keek ze ernaar en lachte haar onvergetelijke lach. ,,Hoe leuk is dát?!’’ kirde ze. ,,Nog altijd met ketchup én mayo!’’
Dagblad van het Noorden, 2 juli 2022
WordPress website: Alderlane