WordPress website: Alderlane
Het is niet meer te verdedigen. Dat heb ik nog lang gedaan. De Katholieke Kerk verdedigen.
Natuurlijk heb ik altijd wel gezegd dat het misbruik van kinderen door geestelijken afschuwelijk is. Maar ik bleef wél zeggen dat het maar een klein percentage van de geestelijken was dat zich zo misdragen heeft. En dat de kerk ook heel veel goeie dingen doet en heeft gedaan.
Maar met dit nieuwe misbruikschandaal in Amerika is er bij mij iets veranderd. Heb afgrijselijke details gelezen. Kinderen die te misbruiken waren, kregen een gouden kettinkje zodat andere geestelijken konden zien dat die kinderen makkelijk te pakken waren. Walgelijk. Dat zijn geen geestelijken. Dat zijn figuren die ooit in het klooster zijn gegaan om totaal verkeerde redenen. Misschien om ‘onder dak’ te zijn. Misschien omdat ze wel aanvoelden dat ze ‘seksueel afwijkend’ waren en dachten dat ze er in het klooster vanaf zouden kunnen komen. We weten het niet.
Wat we wél weten: duizenden nieuwe gevallen van misbruik zijn bekend geworden. Ik vind het echt vreselijk voor die mensen. Zelf heb ik alleen maar goede herinneringen aan de kerk. Ik was er veel. Orgelspelen. Koor. Misdienaar. Ik was er graag. Kon erg goed opschieten met de verschillende pastoors en de pater. Was ook wel eens alleen met de pastoor. Er is nooit iets geks gebeurd. Waren hele lieve mensen. Je kunt je het bijna niet eens voorstellen dat er op andere plekken zulke vreselijke dingen zijn gebeurd.
Hier op het dorp zijn er ooit wel bepaalde dingen voorgevallen wat dat betreft. De Jongerensoos, het jeugdvoetbal. Maar ik ken geen verhalen over misbruik in de kerk hier. Maar goed, dat wil niet zeggen dat het elders niet gebeurt. Overal gebeurt het blijkbaar. Het raakt me diep. Juist het tegenovergestelde van waar het om gaat in dit geloof, is gebeurd. Te vaak en te veel. Het is niet meer te verdedigen. Ik bleef dat lang doen. Het is toch ‘je clubje’, zoals ze dat in de voetballerij zeggen.
Ik geloofde al lang niet meer in het geloof zelf hoor. Maar ik vond de kerk, de Bijbel, de kerkmuziek, de verhalen, de rituelen, de tradities, de geschiedenis en de plechtigheid nog altijd erg fascinerend. Maar nu lijkt er echt iets geknakt te zijn. Het blijft me verdriet doen als ik mensen weer hoor zeggen dat alle pastoors pedo’s zijn. Omdat het niet zo is. En omdat de meeste geestelijken zeer lieve mensen zijn.
En toch, ik hou ermee op. Je kunt niks meer zeggen. Als ik bijvoorbeeld iets wil roepen over die vreselijke misbruikzaken door moslims in grote Britse steden, dan kan ik dat niet meer maken. Want kijk eens wat er gebeurt in de wereldwijde kerkgemeenschap waarbinnen ik zelf geboren ben. Ik schaam me. Het is vreselijk.
Misschien moet ik het kruisje boven de deur maar weghalen. En mijn mooie Mariabeeld? Ook weg? Ik kijk Haar even aan en zie de troost van het verdriet in de ogen van Maria.
Dagblad van het Noorden, 18 augustus 2018
WordPress website: Alderlane