WordPress website: Alderlane
Het is stil buiten. De maan komt op. Hij pakt de auto en rijdt over een lege weg richting het oosten. De maan is groot en heeft een kleurtje.
Hij glimlacht. De maan ook. Zijn leven is soms net een film, vindt hij. Een film met vreemde wendingen en absurde scènes. Maar van een afstandje bekeken is de verhaallijn voor hemzelf goed te volgen. Hij denkt even aan mensen die in een tragische film zitten. Daardoor weet hij ook dat het te makkelijk is om te zeggen dat je zelf de regisseur bent van je eigen rolprent. Dat gaat niet op. En toch kun je het verhaal sturen, vindt hij.
Er was hem een paar dagen daarvoor gevraagd of hij dingen heeft die hij in zijn leven absoluut nog eens wil doen. Daar kon hij niet makkelijk op antwoorden. Hij moest er echt lang over nadenken. Hij was geen planner wat dat betreft en had al heel wat afgevinkt. Een reis naar de maan misschien? Dat behoort tot de mogelijkheden in de nabije toekomst. Ze gaan echt reisjes naar de maan organiseren.
Ja, dat leek hem wel mooi. Op de maan staan. Even los van de praktische kanten begon hij erover te fantaseren. Welke muziek zou hij op de oren willen hebben als hij op de maan zou staan? David Bowie? Het laatste gedeelte uit de 41ste van Mozart? Of toch Bach? Een grote fuga horen op de maan? Dat zou weleens te veel kunnen zijn.
Hij dacht aan de verhalen van de astronauten die al op de maan geweest waren. Die waren allemaal anders teruggekomen op aarde. Voorgoed veranderd.
Ze hadden op de maan de aarde op zien komen. Aardopkomst. Dat schijnt zo relativerend te werken dat je voor altijd anders naar het leven kijkt.
Op zich is relativeren bijna een kunstvorm in de streken waar hij vandaan komt. Alles wordt gerelativeerd. Tot op het bot. En als je zelf de boel niet kleiner maakt, doen anderen dat voor je. Heerlijk als je ervan houdt.
Opeens wist hij het zeker. Hij wilde absoluut niet naar de maan. Daarna zul je nergens meer van staan te kijken. En dat is nou juist zo leuk aan het leven. Dat je altijd weer helemaal verrast kunt zijn. Onverwachte dingen. Verhalen waar je in terechtkomt. Nieuwe mensen. Nieuwe muziek. Nieuwe wendingen die alles op de kop zetten, of juist weer op z’n plek.
De weg maakt een bocht naar rechts. Even later kan hij kiezen. Links of rechts. Terug is nooit een optie bij hem. Hij weet dat als hij links gaat, er een ander verhaal begint dan bij rechtsaf. Hij staat een poosje stil. Links staat – inmiddels iets hoger aan de hemel – de maan te pronken. Haar heldere licht strooit zilverglans over een groot veld suikerbieten. Hij maakt een beslissing die voelt alsof die al voor hem gemaakt is door iets groters. Kijken wat er komt. Zo heeft hij dat altijd al gedaan. Hij slaat af en knipoogt nog even naar de maan.
Dagblad van het Noorden, 29 september 2018
WordPress website: Alderlane