WordPress website: Alderlane
Morgen gaan we met wat goeie vrienden en vriendinnen naar Bob Dylan. Hij treedt op in Amsterdam. Vorige keer vonden we het fantastisch. Ik weet nu al dat het wederom heel mooi zal zijn. Je gaat niet naar Bob Dylan omdat je graag Blowing in the wind of Like a Rolling Stone wilt horen zoals die songs op de plaat klinken. Dylan speelt wat hij wil en hoe hij het wil. Hij zingt zoals hij vandaag zingt. Soms speelt hij een eigen klassieker en dan heb je het pas door bij het refrein. Andere melodie. Andere beat. Dat maakt het nou juist zo mooi en zo echt. En dat hij er nog steeds staat. Doet wat hij doet. Als hij zich vanaf het begin iets had aangetrokken van wat andere mensen van hem wilden, hadden we nu niet de Dylan gehad die we hebben. En we hebben hem niet eens.
Begin november vorig jaar reed ik de eerste paar dagen van een roadtrip die me heel Amerika door zou brengen, over de Route 61 zuidwaarts. Die loopt van Duluth, helemaal in het Noorden, naar New Orleans, helemaal in het Zuiden. Dylan komt uit Duluth. Dylan heeft het vaak over deze highway, die langs de Mississippi rivier loopt. Muziek en verhalen uit The South kwamen in het verleden langs die highway naar het Noorden. Dan heb je het over de orale tradities van de arme mensen uit de Mississippi Delta. Ik kende die weg al goed. Vijftien jaar geleden was ik regelmatig in The South, maar kwam er opeens niet graag meer. Na de fantastische dingen die ik er meemaakte, kwamen een paar bijzonder nare ervaringen waardoor ik er niet meer heen wilde. Het Noorden en het Westen van Amerika vind ik landschappelijk ook stukken mooier, eerlijk gezegd.
Toen ik er voor het eerst wel weer reed, was de katoenoogst nog in volle gang. De geoogste katoen ligt, net als stro hier, in grote rollen op het land. Ze laden het op open vrachtwagens die ze naar een fabriek brengen. Er waaien onderweg veel pluisjes katoen van de vrachtwagens, zodat in een gigantisch groot, vlak gebied alle bermen spierwit zijn. Net sneeuw. In deze vervreemdende, magische streek bezocht ik wederom de graven van legendarische, geheimzinnige muzikanten. God is hier dichtbij. De duivel dichter. ’s Avonds in vage bars naast sloffe motels hoorde ik op meerdere plekken dat Bob Dylan nog elk jaar Route 61 afrijdt. Ook hij staat weleens stil bij verlaten crossroads.
Dylan is een van de laatsten der laatsten die nog echt een van de belangrijkste Amerikaanse muzikale tradities voortzetten. Tot in Amsterdam aan toe.
Dagblad van het Noorden, 15 oktober 2022
WordPress website: Alderlane