WordPress website: Alderlane
En dan breekt de zon ook nog door! Hoe mooi wil je het hebben? Het is de hele dag al prachtig.
Vanmorgen was het net Lapland hier achter het huis. Dat alles eigenlijk een soort blauw lijkt.
Zo’n laag sneeuw is er lang niet gevallen. Het blijft mooi liggen ook. Foto’s maken hoort er dan wel even bij. Verbaasd zijn over de schoonheid van je eigen omgeving: een vreemde ervaring. En dan nu – het is inmiddels theetijd – opeens de zon. Sneeuw glijdt van het dak. Druppels van de dakgoot. Ik zie een koppeltje reeën in de verte en ik hoor de ganzen overvliegen. De sneeuw is zo fel wit dat de tranen me in de ogen schieten. Niet van ontroering. Gewoon scherp licht. Echt. Het is prachtig.
Hoe mooi wil je het hebben? Goeie vraag eigenlijk. Ook in het groot. In het leven. Hoe mooi wil je het hebben? Binnen de mogelijkheden en omstandigheden zo mooi mogelijk? Of kun je de omstandigheden dusdanig veranderen dat de mogelijkheden anders worden, zodat het nóg mooier kan worden?
Je kunt niet verwachten dat er de hele winter sneeuw ligt en dat tegen theetijd de zon erdoor komt. Dat kan gewoon niet. Maar je kunt wel gaan verhuizen naar een plek waar die kans een stuk groter is. Maar dan zit je dáár weer te loeren. Het is niet gezegd dat het dan per se mooier is.
Tevreden zijn met wat je hebt. Dat is sowieso wel een goed gevoel. Zal ook iedereen altijd zeggen. Dat je tevreden moet zijn met wat je hebt. Maar het is natuurlijk wél zo: als iedereen altijd tevreden was geweest met alles, dan waren we als mensheid niks opgeschoten. De eerste mensen zijn gaan lopen. Op zoek naar andere plekken waar het beter zou zijn. Dat zit erin bij de mens.
Ze maakten van steen een soort bijlen. Daar waren ze nooit tevreden mee. De mens bleef net zo lang verbeteren aan z’n gereedschap tot het goed was. En dan nog. En niet alleen gereedschap. Alles eigenlijk. De computer bijvoorbeeld. Die was er niet geweest als men in vervlogen tijden bij het schrijven met een ganzenveer op een stuk perkament gedacht had: dit is het nou helemaal. Dit kan op geen enkele manier beter.
Ik probeer een foto te maken van wat ik zie. Dit uitzicht met dit licht. Maar je krijgt het er toch nooit op. Niet zoals het is. Hoe mooi wil je het hebben? Als ik zou kunnen schilderen zoals mijn oom Herman. Ja, die zou het er wel op krijgen zoals het er nu uitziet.
Ik zou het kunnen proberen met klanken. Dit uitzicht op muziek zetten. Lange trage melodie op een cello die de horizon moet voorstellen. De eerste viool heel hoog die de kou moet verklanken. Tweede viool die drupjes smeltende sneeuw van de takken laat vallen. En zo maar door. Ik zou ook met woorden kunnen proberen dit uitzicht te omschrijven. Maar misschien is het beter om gewoon goed te kijken. Want hoe mooi wil je het hebben?
Dagblad van het Noorden, 2 februari 2019
WordPress website: Alderlane