WordPress website: Alderlane
De zon gaat onder. Een witte wereld in blauw en rozig licht. Het is windstil. De ganzen in de verte gakken onrustig. Ook een paar kraaien in de verte maken zenuwachtige geluiden. Overal lijkt het onrustig. Op Twitter buitelt men over elkaar heen met pittige meningen. Op Facebook is men ook druk met de wereld. Heeft iedereen recht op.
Het is nu vrijdag 20 januari 2017, eind van de dag. Het begin van een nieuw tijdperk en afscheid van een tijdperk dat voorbij is. Ik weet nog hoe blij we waren acht jaar geleden. We voelden allemaal dat er iets geweldigs aan zat te komen. Nu is dat anders. Alles is anders. Veel mensen zijn bang voor erge dingen. Tot atoombommen aan toe. Ik weet het niet. Gelukkig niet.
Vijf reeën wagen zich op de grote vlakte achter mijn huis. Zien ze dan niet dat er nog verder weg zo’n hutje op palen staat waar een jager in kan gaan zitten? Ze zien het vast wel. Weten alleen niet wat het gevolg kan zijn als daar inderdaad iemand in zit met een doorgeladen jachtgeweer. Ik weet dat daar bijna nooit iemand in zit. Dus dat zal wel goed gaan.
Het zal allemaal wel goed gaan vandaag.
Maar ongewild kom je zo dan toch weer aan het denken over de mogelijkheid dat er iemand gaat schieten op de nieuwe president van de Verenigde Staten van Amerika. Je mag er niet aan denken. Je moet er niet aan denken. Zal wel goedkomen. Maar de wereld is er gek genoeg voor, dat weten we.
De zon is inmiddels achter de horizon verdwenen. Aan de andere kant van de aarde moet het inmiddels dag worden. Dat gaat al 4,6 miljard jaar zo. Dus ook dat komt vast wel goed.
(Dagblad van het Noorden, 21 januari 2017)
WordPress website: Alderlane