WordPress website: Alderlane
Toen ik organist was van jongerenkoor ‘Believe’ deden we af en toe de gospelsong ‘Oh Happy Day’. Prachtige positieve muziek die zowel het koor en de het begeleidende bandje muzikaal en spiritueel opstuwden naar -voor ons toen- onbekende hoogten. Soms klapten de mensen in de kerk zelfs mee. De sound die ik hoorde op originele uitvoering van Amerikaanse platen bereikten we echter nooit. Bij bezoeken aan zwarte baptistenkerken jaren later in Amerika, begreep ik ook opeens waarom het meeklappen in onze eigen kerk heel mooi, maar nogal houterig klonk. Het begint pas echt te swingen als je klapt zoals de Afro-Americans. Je begint elke klap met je handen uitgestrekt, zo ver mogelijk achter je rug. Als je daar begint, komen je handen een fractie van een seconde later op elkaar dan op onze manier. Door die milliseconde vertraging gaat het ongelofelijk swingen. ’Oh, Happy Day’ staat altijd paraat in mijn innerlijke iPod. Als een dag glorieus blijkt te worden begint het lied vanzelf te spelen in mijn gedachten. Dat gebeurde afgelopen donderdag ook. Prachtige dag! Er is afgelopen donderdag iets belangrijks gebeurd! Moslims hebben de nieuwe boodschap gekregen en vast en zeker ook begrepen. Wat een goeie! Wat een mooi moment. Een politicus die gewoon zegt wat hij denkt. En dat in het hol van de leeuw. Groot respect voor die man! Zeggen waar het op staat. Geweldig toch? Die Obama -want daar heb ik het over- is briljant! Elkaar de hand reiken en er samen proberen uit te komen, sprak hij tot de moslimwereld. Dan komt er een dag… Een dag dat iedereen inziet dat je tot elkaar moet komen. Niet nog meer verdeeldheid, niet stoken maar vriendelijk doen. Oplossingen zoeken in plaats van wijzen en halve volkstammen opjutten. Het Obamaïsme werkt! Net als samen zingen en klappen.
WordPress website: Alderlane