WordPress website: Alderlane
Zou u met een ruimtevaartuig mee willen de ruimte in? Stel dat het makkelijk kon en mocht, zou u het willen? Een man op het vliegveld die naast me zat te wachten voor we in het vliegtuig naar huis konden stappen, vroeg me dat. We keken al een uur duffig naar vertrekkende en aankomende vliegtuigen. Ik zei dat ik dat wel zou willen. Dat het me mooi leek om eens de ruimte in te gaan. Vast ook wel een beetje eng. Net zo’n soort eng als met zwemles voor het eerst zwemmen in het diepe bad. Maar ik zou het er wel voor over hebben. De aarde als bol zien. Europa zien liggen en dan ook de driehoek proberen te vinden die Drenthe herkenbaar maakt op luchtfoto’s. De aarde wordt kleiner en kleiner. En dan een rondje rond de maan. Gewoon even van de aarde weg. De donkere kant van de maan zien en dan weer terug. Ja, dat zou me wel wat lijken.
De man naast me zou ook wel met een ruimtevaartuig meewillen. Maar dan verder dan de maan. De maan leek hem niet veel aan. Je zou daar zelfs, als je goed keek, al genoeg sporen van menselijk bezoek kunnen zien. Hij wilde graag echt ver weg dan. Waar geen mens ooit was. Weg van alle ellende op aarde. Weg van de steeds smeriger wordende planeet. Weg van Trump, Het Midden-Oosten, Oekraïne, Jodenhaat, alle rellen en gedoe op de aarde. Weg van alles, lekker in het niks. Hij zuchtte diep en maakte een klein zakje chips open. Ik vroeg hem of hij die scène kende uit The Simpsons waarin Homer in een Space Shuttle een zak chips opent. De chipjes zweven door het ontbreken van de zwaartekracht door het toestel en Homer hapt ze op de maat van An der schönen blauen Donau uit het luchtledige. De man naast me kende The Simpsons niet. Daarna zei hij niet veel meer.
Een paar uur later vlogen we op 12 kilometer hoogte over de Atlantische Oceaan. De zon was ondergegaan. We vlogen tegen de tijd in. We zaten zo hoog dat je kon zien dat de aarde rond is. Nog verder stijgen en we zouden in de ruimte terecht komen. Maar de zon kwam alweer op en de piloot zette langzaam de daling in. Een uur later zag ik de fraaie kromming van de Hollandse kust met daarachter ons aangeharkte vaderlandje. Ook mooi.
Dagblad van het Noorden, 10 augustus 2024
Abonneer je hier op de nieuwsbrief en de wekelijkse column van Daniël Lohues!
WordPress website: Alderlane