WordPress website: Alderlane
Bij een beekje in een glooiend stukje Twente kijk ik naar het water. Het kabbelt over wit zand en steentjes. Mooi helder water. Je zou er haast even met de hand ingaan om een slokje te drinken. Een vogeltje komt dichtbij op een takje zitten. Het takje heeft al wat groene blaadjes. Ik weet de naam van het vogeltje niet. Het is een apart vogeltje. Zo zie ik ze niet bij mij rond het huis. Ik weet trouwens de naam van het struikje ook niet. Al komt me dat bekender voor.
Waar komt dit water vandaan? Waarschijnlijk gewoon uit de grond. Misschien moet ik gaan zoeken naar de plek waar dit stroompje begint. Net als ik soms in het voorjaar naar de bron van het beekje de Itter ga. Magische plek. Zomaar tussen de berkenbomen zie je water omhoog komen. Het vormt een heel klein stroompje. Waar gaat het water heen? Waar gaat het water heen van het stroompje waar ik nu naar sta te kijken? Waarschijnlijk naar de Vecht. Dan de IJssel in. Dan naar het IJsselmeer en als dat vol is naar de Waddenzee.
Zo stond ik eens te kijken op de plek waar de machtige Mississippi ontstaat. Boven in Amerika ergens. Allemaal meertjes waar opeens een klein stroompje uit komt met een bruggetje erover waarop een bordje te zien is dat daar het beginpunt van de Mississippi is. Vanaf daar stroomt het water zuidwaarts door vele staten en wordt het groter en breder. Andere rivieren komen er onderweg bij. Uiteindelijk stroomt er een grote, trage watermassa aan de kust van Louisiana de Golf van Mexico in.
Gaat het met het leven ook niet zo? Het begint als een helder stroompje. Kabbelt mooi over wit zand en gladde steentjes. Langzamerhand wordt het leven breder en stroomt er ander water mee. Ervaringen. Mensen. Ideeën. Geluk en ongeluk. Het water stroomt door. Het water kan nooit terug tegen de stroom in. Het kan wel tegengehouden worden door een dam. Maar nooit voor altijd. Anders loopt de dam over of breekt hij door. Het moet door. Het moet verder. Het heldere water van net na de bron wordt uiteindelijk na een hele reis troebel van alles wat er meestroomt. En op een dag stroomt het breed en langzaam uit in de eeuwigheid. De zee waarin alle stroompjes, beekjes en rivieren in uit komen. Daar verdampt het water, vormt het wolken die uitregenen boven het land. En zo begint het weer opnieuw.
Dagblad van het Noorden, 22 maart 2025
Abonneer je hier op de nieuwsbrief en de wekelijkse column van Daniël Lohues!
WordPress website: Alderlane