WordPress website: Alderlane
Laatst droomde ik dat ik door Emmen liep. Het was prachtig weer en de terrassen waren vol. Het was sowieso druk in Emmen. Mensen waren vrolijk. Mensen zeiden goeiedag. Voor de kerk speelde iemand op een accordeon. Ik moest plakband hebben en ging naar een winkel. Daar werd ik vriendelijk geholpen door een dame die zei dat ze bij mijn broer in de klas gezeten had. Haar naam kwam me inderdaad bekend voor. Toen ik weer buiten was, keek ik om mij heen. Waar had ik mijn fiets ook alweer neergezet?
Even later fietste ik door de Emmerdennen. Het was er heerlijk koel. Ik ging even kijken bij het grote hunebed. Daar waren meer mensen. Kinderen renden rond en hadden de slappe lach. Ik voelde even in mijn broekzak of ik het rolletje plakband wel meegenomen had. Daarna fietste ik verder. Langs de hoge flat van Emmerhout. Langs de rondweg. Met zulk weer zag zelfs het industriegebied er niet lelijk uit. Even later reed ik door het open veld. Suikerbieten. Aardappels. De zon deed z’n werk. De grond is goed. Het leek net of het nooit teveel geregend had. Net of het precies genoeg geweest was.
Ik besloot even te gaan zitten langs de wieke. De kanten waren niet gemaaid. Tussen het hoge gras en de bloemetjes vroeg ik mij af hoe een wieke heet in het Nederlands. Een wijk? Het is geen sloot. Het is geen kanaal. Maar ertussenin. Ik keek in het donkere water. Het zag er zo heerlijk koel uit. Ik zou er bijna een stukje in willen gaan zwemmen. Maar ik ging even liggen. Ik zag de blauwe lucht. Ik deed de ogen even dicht en voelde het warme zonlicht. Met de ogen dicht zag een mooie kleur rood.
Mooie muziek hoorde ik. Een hobo die langzaam omhoog klom. Een bas die langzaam omlaag zakte. Daartussenin cello’s en violen die om elkaar heen krulden. En zo opeens een hoge triller op een dwarsfluit. Ik deed de ogen open en zag een leeuwerikje. Muziek is ook natuur, dacht ik. Ik deed de ogen weer dicht.
Opeens werd ik wakker. In mijn eigen schommelstoel achter het huis. Ik had diep geslapen en moest even nadenken waar ik nou precies was. Ik was niet in Emmen geweest. Het was allemaal een droom. Ik ging in de benen en voelde iets in mijn broekzak. Een rolletje plakband.
Dagblad van het Noorden, 29 juni 2024
Abonneer je hier op de nieuwsbrief en de wekelijkse column van Daniël Lohues!
WordPress website: Alderlane