WordPress website: Alderlane
Toen ik zestien was, kreeg ik een paar puistjes op mijn gezicht. Niet eens heel veel. Op school zag ik ook wel mensen die het hele gezicht er vol mee hadden. Thuis maakten ze wel wat grapjes over mijn pukkels. Dat vond ik niet leuk. Ik vond heel veel opeens niet leuk. Omdat ik de wereld anders was gaan zien. Ik was naar andere muziek gaan luisteren. Kwam andere mensen tegen met een andere kijk op de wereld. Ik ging in tegen de regels van school en thuis. Ik speelde gitaar en deed geen huiswerk meer. Ik kreeg een grote bek. Een grote bek met pukkels.
Op de tv was een reclame van een goedje tegen acne. Met een animatie lieten ze zien hoe dat werkte. Je zag een dwarsdoorsnede van een jeugdpuistje en dan ging er een watje met dat goedje over en dan ging de smurrie uit de pukkel en was het gezicht weer volkomen gaaf. Dus ik wilde dat spul. Maar dat kreeg ik niet. Dat was te duur. Gewoon goed het gezicht wassen, zeiden ze.
Op een late zaterdagmiddag ging ik onder de douche. We hadden die avond een optreden met onze band Lost Mind. Het meisje waar ik toen verkering mee had, waarvan ik vermoedde dat ze het uit wilde maken, zou ook komen. Ik keek na het douchen in de beslagen spiegel en zag alleen maar die grote pukkels. Ik begon nogmaals mijn gezicht te wassen. Nu met groene zeep en een harde washand. Echt schrobben, zodat het net zo zou gaan als met die puist op tv. Maar de puistjes werden alleen maar roder en pijnlijker. Toen kreeg ik het briljante idee om het eens te proberen met de aftershave van mijn pa. Daarmee zou ik de smurrie wel uit die puistjes krijgen. Dus ik mijn hele gezicht onder de Fresh-up en maar boenen.
’s Avonds stonden we op het podium in Nieuw-Schoonebeek. Onder de hete lampen aan het lage plafond van het podium liep ons vanaf het derde nummer het zweet al in stralen van de kop. Bij de toegift begon mijn gezicht zeer te doen. Na het optreden was het vuurrood en gloeide het als een gek. Die nacht geen oog dichtgedaan van de pijn. De volgende morgen hingen de vellen erbij.
Als je jong bent, weet je nog niet dat niet alles voor altijd is. Puistjes en liefdesverdriet. Het gaat over.
Dagblad van het Noorden, 22 juni 2024
Abonneer je hier op de nieuwsbrief en de wekelijkse column van Daniël Lohues!
WordPress website: Alderlane