WordPress website: Alderlane
Moeder zong niet vaak. Maar als ze zong, dan was het Que sera. Een prachtig lied, in 1956 geschreven door Jay Livingston en Ray Evens. Doris Day zong het in de Hitchcock-film The man who kwew too much. Of moeder die film destijds gezien heeft, weet ik niet. Misschien kende ze het van de radio. Stom dat ik het haar nooit gevraagd heb. Ze kon altijd zo vrolijk vertellen over haar jonge jaren.
Als mensen opeens tijdens een klusje of zo een lied beginnen te zingen, kun je vaak wel beredeneren waarom ze juist die song zingen. Vaak komt dat uit het onbewuste. Dan is iemand ergens over aan het nadenken en blijkbaar zoekt de interne jukebox, die iedereen in zijn hoofd heeft, er een passend liedje bij. Dat kan ook onhandig zijn als je bijvoorbeeld een saaie verkering hebt en een van beiden plotseling Is dit alles van Doe Maar begint te zingen.
Que sera, sera (Whatever will be, will be) gaat erover dat we de toekomst niet kunnen voorspellen. Dus mijn moeder zal wel nagedacht hebben over de toekomst. En dat ze dan dacht: ,,Ach, we zien het wel” en vervolgens zachtjes begon te zingen.
De toekomst voorspellen gaat inderdaad niet best. Het is fraai om te zien hoe ze er vroeger naast zaten met voorspellingen. Het loopt toch altijd weer anders. Er bestaan wel vliegende auto’s, maar het lijkt erop dat het nooit echt een ding zal gaan worden. Dat de mens zich op Mars zal vestigen, zal volgens de kenners zeker gaan gebeuren. Gaan wij dat nog meemaken?
Over de nabije toekomst is makkelijker wat te zeggen. Al loopt zelfs dat toch vaak heel anders dan verwacht. Wie had er ooit gedacht dat Joden weer bang zouden moeten zijn omdat ze Joods zijn? Wie had er ooit gedacht dat we ons weer zorgen moeten gaan maken over atoombommen?
Er zijn veel mensen die denken dat de planeet eraan gaat als we zo doorgaan. Er zijn er meer lui die denken dat het allemaal wel meevalt. Als je in de geschiedenis kijkt, zijn er altijd tijden geweest dat men dacht dat het afgelopen zou zijn. We zijn er nog steeds.
Soms lijkt de wereld zo’n zooitje dat je niet meer weet hoe het ooit goed zal moeten komen. Dan denk ik aan
mijn moeder die zachtjes zingt: Que sera, sera. Whatever will be, will be. The future’s not ours to see. Que sera, sera.
Dagblad van het Noorden, 25 mei 2024
Abonneer je hier op de nieuwsbrief en de wekelijkse column van Daniël Lohues!
WordPress website: Alderlane