WordPress website: Alderlane
Voor de vierentwintigste keer zie ik door deze ramen de bladeren vallen. Ik woon hier nu al langer dan ik thuis gewoond heb. De bomen zijn veranderd de afgelopen vierentwintig jaar. Hoger, dus meer blad. De wereld is sowieso veranderd sinds ik hier woon. Veel van wat normaal leek, is verdwenen. Veel van wat we vierentwintig jaar niet konden bedenken, is bedacht. Alhoewel ik altijd wel geloofd heb in dat alles wat een mens kan bedenken ooit waar wordt. En sommige dingen blijven hetzelfde. Het wordt altijd herfst. Altijd zullen er bladeren vallen. Hoe lang vallen er al bladeren? Ik zoek het even op. 370 miljoen jaar geleden ontstonden de eerste bomen met bladeren. Wij, Homo Sapiens, bestaan pas 350 duizend jaar. Bomen bestaan al veel en veel langer dan wij de bladeren zien vallen.
Een paar jaar terug stond er als je Schoonebeek binnenreed een bordje in een grasveldje langs de weg. Een houten bordje waar met verf opgeklaaid was: ‘Geen Blad’. Mooi bordje vond ik het. Duidelijk. De eigenaar van het veldje was er flauw van dat iedereen daar maar bladeren dumpte. Het bordje is nu weg. Nu staat er een ‘officieel’ metalen bord met daarop ‘VERBODEN afval te storten (incl. Tuinafval) Strafbaar gesteld Art 29 lid 1 A.V.O.’ Minder mooi. Niet zo gezellig. Zakelijk en streng. En dan gaat dit nog maar over bladeren.
Het meeste blad moet nog vallen. Ik mag er graag naar kijken. Een vreemde melancholie trekt door het hoofd. Verdrietig word ik er niet van. Omdat ik weet dat het weer lente wordt uiteindelijk. Daar vertrouw ik op. Als je ergens op kunt vertrouwen, hoef je niet bang te zijn. Dan kun je het aan als er dingen gebeuren die niet zo mooi zijn. Vertrouwen is ook breekbaar. Dat weten we allemaal. Er kan een flinke deuk in komen. Dan is het de kunst om niet al je vermogen om te vertrouwen over boord te gooien. Makkelijk praten. Ik weet het. Maar wantrouwen is mij te lelijk. En zonde van de tijd.
De tijd tikt door. De ene dag is de andere niet. Gelukkig maar. Ik zit te denken aan hoe de wereld is veranderd en altijd zal blijven veranderen. In het groot en in het klein. De herfst is mooi dit jaar. Als iets nieuws. En toch: voor de vierentwintigste keer zie ik door deze ramen de bladeren vallen.
Dagblad van het Noorden, 2 november 2024
Abonneer je hier op de nieuwsbrief en de wekelijkse column van Daniël Lohues!
WordPress website: Alderlane