WordPress website: Alderlane
Het is vrijdagmiddag. Ik kijk uit het raam. Op het weiland naast mijn huis ligt een grote plas water. Het is weleens vaker nat op die plek. Maar zoveel water heb ik er nog nooit zien liggen. Ik kijk naar de weersvoorspellingen. De komende 10 dagen alleen maar wolkjes met regen. Geen witte kerst dit jaar. Dat was het bijna nog nooit eigenlijk. Toch is er altijd weer dat verlangen naar een witte kerst. Niet alleen door het lied, denk ik.
Er klopt iemand aan de deur. Ik doe open. Het is een kameraad. Hij vraagt me of hij stoort. Mijn omgeving weet dat ik elke vrijdagmiddag een column schrijf. ,,Een broedende kip moet je niet storen”, zegt hij lachend. Ik zeg dat hij nooit stoort en dat hij verder kan komen. Hij gaat zitten en legt een zakje op de tafel. Of ik weet of hij de goeie pijnboompitjes heeft gekocht.
Ik bekijk het zakje. Het zijn de goeie pitjes. Je moet niet die hele kleintjes hebben uit China. Als je die op de carpaccio doet, loop je de kans dat je een paar dagen een bittere smaak in de mond houdt. Dat hadden ze dus vorig jaar gehad. Dit zijn de iets langere pijnboompitjes. Die zijn goed. Ik vraag hem wat ze nog meer op het kerstmenu hebben naast carpaccio. Hij weet het allemaal niet. Zijn vrouw is al weken bezig met recepten printen. “Het zal wel weer een mooi circus worden”, zucht hij.
,,Heel wat anders dan eerder thuis, toen ons ma nog kookte.” Hij vertelt mooi over wat zijn moeder met kerst op tafel zette. ,,Elke kerst zo’n beste rollade. Plakken van een centimeter dik. Dat was zó lekker na een jaar speklappen en verse worst. Verder gewoon aardappels en witlof vaak. En speciaal voor kerst natuurlijk tutti frutti. Soep vooraf. Pudding na.” Ik schenk koffie in en vertel over kerst bij ons thuis eerder. Zo krijgen we het vanzelf over de kerk. Hoe die tijdens de nachtmis stampvol was en iedereen uit volle borst meezong met het jongerenkoor.
Al pratende komen we erachter dat we tegenwoordig minder makkelijk in de kerstsfeer komen. Misschien missen we de kerst van eerder. Misschien missen we de mensen die er niet meer zijn. Als mijn kameraad even later het pad afrijdt, denk ik: misschien is het ware kerstgevoel juist wel het verlangen naar hoe de allermooiste kerst zou zijn.
Dagblad van het Noorden, 23 december 2023
Abonneer je hier op de nieuwsbrief en de wekelijkse column van Daniël Lohues!
WordPress website: Alderlane