WordPress website: Alderlane
Laatst op een nacht weer eens een poosje naar de sterren zitten kijken. Dikke jas aan. Het was goed fris. Achter het huis heb ik zo’n stoel staan waar je een beetje achterover in zit. Hoofd nog iets verder achterover en je kijkt zowat steil omhoog. Ik keek rechtstreeks het heelal in. Eventjes dat gevoel wat je had toen je als kind voor het eerst in het vierde bad zwom. Dat was het diepste bad met de hoge duikplank. Die diepte voelde je. Eventjes korter ademen. Dat had ik nu ook even toen ik de diepte van de ruimte inkeek. Het benam mij de adem even. Op een fijne manier. Dat had ik een poosje niet gevoeld. Oog in oog met de oneindigheid. Alhoewel het heelal niet oneindig is volgens mij. Het heelal is ontstaan, dus zal het ook wel een keer niet meer bestaan.
Dan is er mooi weer niks. Het niks dat wij ons als mens niet best voor kunnen stellen. Dat tijd niet bestaat. Voor het heelal ontstond, was er niks. Ook geen leegte. De tijd liep nog niet. Je kunt op de Zuidpool ook niet zuidelijker. Zoiets. Heerlijk om over na te denken. Het echte niks. Niet dat dagelijkse niks dat er niks gebeurt. Nee, gewoon echt niks.
Als je nou toch in een stad woont en daadwerkelijk de deur niet uit kunt vanwege de avondklok. Dat moet wel echt een naar gevoel zijn. Hier kun je tenminste nog even naar buiten lopen op je eigen erf. Maar als je midden in de stad woont is dat er niet bij. Ach, sterren zie je sowieso in de stad bijna niet. Misschien heeft dat er toch wel iets mee te maken. Dat er steeds meer stedelingen deze kant opkomen. Ze hebben groot gelijk trouwens. Zou ik ook doen. Sterker nog: als ik een plek tegenkom waar het nog stiller, donkerder en fijner is dan hier, dan … Ach, waar heb ik het over … Verlangen naar verlangen.
Ik was een keer in Zuid-Afrika. Daar reed ik met een Zuid-Afrikaanse singer-songwriter in zijn pick-uptruck mee, dwars door een grote rode dorre vlakte op weg naar een festival waar we zouden spelen. Een lange rit. Het werd donker. Een ongelofelijk schouwspel op zich. Het rood in de lucht liep door in de grond en de stofwolk achter ons. Toen het echt donker was, sloeg de singer-songwriter even af en zette de auto stil. Hij vond dat ik even de sterren van Zuid-Afrika moest zien.
De lucht gaf gewoon licht. Zoveel sterren. Andere sterren dan hier. Je kijkt vanaf daar naar een ander gedeelte van het heelal. Zelden zo rustig gevoeld. Toen we laat op onze bestemming kwamen, schreven we midden in de nacht nog een nummer. In the shadow of the starlight.
Thuis achter het huis dacht ik laatst op een nacht terug aan een paar van zulke avonturen terwijl ik naar de hemel keek. Een flits geluk schoot door me heen als een vallende ster.
Dagblad van het Noorden, 10 april 2021
WordPress website: Alderlane