WordPress website: Alderlane
Straaljagers in de lucht hier. Heel laag af en toe. Ik zag er twee echt achter elkaar aan jagen. Scherpe bochten. Wat een geluid komt er uit die straalmotoren. Indrukwekkend. Ze zijn flink aan het oefenen. Waarvoor? Zijn het Oekraïners die training krijgen? Of zijn het onze eigen mensen die klaar voor een strijd moeten zijn? Of misschien is het ook wel een manier om Putin te laten weten dat we hier niet zitten te slapen.
Dat hadden we niet gedacht toen de Berlijnse Muur viel. Vanaf toen dachten we toch allemaal dat alles helemaal goed kwam. Wat een tijd was dat. Al die Oost-Berlijners die gingen demonstreren. Vreedzaam. Met kaarsjes in de hand. Elke avond weer. Elke avond meer. Geen geweld. Geen gescheld. Zingen. Kaarsjes. Mensenmassa’s. En uiteindelijk mochten ze gaan. Die beelden raakten ons allemaal diep. Geweldloos demonstreren en dan de Berlijnse Muur naar beneden krijgen. Dat is wel wat anders dan hoe dat vandaag de dag gaat. Demonstreren tegen iets waar je het niet mee eens bent, gaat als vanzelf gepaard met geweld, vernielingen, rotzooi trappen en de meest walgelijke verwensingen gieren en brullen.
Achteraf gezien was de tijd vanaf de val van De Muur tot aan 11 september een heel bijzondere periode. De USSR hield op te bestaan. De Koude Oorlog was over. Er waren heus nog wel oorlogen achter de horizon. Er gebeurden echt wel lelijke dingen. Maar over het algemeen was het een heel positieve tijd. De meeste mensen dachten in ieder geval dat het allemaal wel goed kwam. Achteraf gezien grote mazzel om die tijd als jongere beleefd te hebben. En dan ook nog al die te gekke muziek in die jaren. Toptijd.
Het lijkt me voor de jongeren van nu een stuk pittiger om positief naar de toekomst kijken. De dreiging van Rusland is terug. Het Midden-Oosten, daar kunnen we – in tegenstelling tot hoe het vaak gaat – kort over zijn: dat komt nooit meer goed. Klimaat. Maatschappelijke onrust. Racisme en Jodenhaat. Woningnood. Terwijl het economisch toch heel goed schijnt te gaan, begreep ik.
,,En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe. Daarom zijn de mensen zo moe”, zingt Jules de Corte zachtjes vanuit mijn nieuwe bluetooth JBL-speaker. Het laatste pianostukje van het nummer
valt weg in het gebulder van straaljagers die wederom een scherpe bocht maken boven mijn huis. ,,En toch geloof ik in vrede”, mompel ik en kijk uit het raam. Ik zie ze vliegen.
Dagblad van het Noorden, 24 augustus 2024
WordPress website: Alderlane