WordPress website: Alderlane
Ergens langs een rivier in Amerika staat een bankje. Het is een eindje van de rustige weg die dwars door de uitgestrekte prairie loopt. Het bankje staat aan een bocht van de rivier. Het water stroomt behoorlijk, maar zonder golfjes. Het komt een heel eind verderop uit de bergen en heeft dus al een aardig stuk door heuvels en door de vlakte gestroomd. Het is er stil en vredig. Het eerste dorpje is zeker twee uur verderop. Het vorige dorp is wel een uur terug. Er zijn geen mensen. Er zal soms weleens iemand zitten. Maar niet vaak. Er liggen geen peukjes, lege blikjes of andere troep. Het bankje staat er mooi. Ik heb er al een paar keer gezeten de afgelopen jaren. Het is een plek waar de tijd niet lijkt te lopen. Het landschap ligt erbij zoals God het ooit achtergelaten heeft.
De telefoon heeft er geen ontvangst. Je zit er in de volle zon. Al heb ik er ook een keer midden in de winter gezeten bij -25. Toen liep de tijd ook niet. Hoewel ik toen ook in de zon zat, de hemel strakblauw was en het niet eens hard waaide, was ik bevroren als ik er langer was blijven zitten. Ik moest er denken aan wat een oorspronkelijke bewoner van de prairie mij had verteld. Toen ze daar nog leefden van bizons en woonden in tipi’s, braken de stammen in de herfst hun kamp op om naar de bergen te trekken. Daar bouwden ze onderkomens om de barre winters te overleven. De ouderen die wisten dat hun tijd op deze aarde er snel op zou zitten, bleven dan met een deken om op de prairie zitten. Ze wilden de stam niet ophouden. Ze lieten zich bevriezen.
Misschien is dat ook wel gebeurd op de plek van dat bankje. Het is een mooie plek. Je ziet alleen maar weidsheid. De lucht is er groter dan de aarde. En het water stroomt. Het komt uiteindelijk uit in de zee. Verdampt. Wordt een wolk die boven de bergen weer sneeuw laat vallen. Die sneeuw smelt dan ooit weer en stroomt samen met allemaal andere druppels weer door de heuvels en de vlaktes langs deze bocht naar de zee. Die bocht die je laat geloven in het leven.
Vaak denk ik aan dat bankje. Aan die plek. Aan hoe de tijd vreemd kan lopen. Hoe de rivier van het leven kan stromen.
Dagblad van het Noorden, 7 december 2024
WordPress website: Alderlane