The Beatles

The Beatles waren al uit elkaar toen ik nog niet geboren was. Toch zijn ze mijn favoriete band.

Natuurlijk kende ik wel wat nummers van ze toen ik opgroeide, maar de dag dat ik helemaal ondersteboven zou raken van The Beatles kwam pas op mijn 17de. Het was op de zolder bij Hans. Die wist veel van muziek en had geweldig veel platen. Daar heb ik voor het eerst The White Album gehoord. De beroemde dubbelelpee uit 1968. Het zal het goeie moment geweest zijn. Het kan van alles geweest zijn eigenlijk. Maar ik was om. Ik mocht van Hans de dubbelelpee op cassettebandjes zetten. Ik ben erin gedoken. Het duurde jaren voor ik weer bovenkwam.

In die muzikale onderzeese wereld die The Beatles geschapen hadden, kon ik me mooi verschuilen voor nare kanten van de vreemde, grote wereld die je ontdekt in die jaren. School vond ik stomvervelend. Verliefd zijn deed pijn. Achteraf gezien was het afscheid nemen van een mooie jeugd wat me het meest dwarszat. Als het maar even kon dook ik dan weer in de Beatles-wereld. Dan was alles weer goed. Daar klopte alles. Ultieme popsongs. Geniale vermengingen van stijlen. Muzikale droomlandschappen met woorden als sterrenhemel. Soms geestig, altijd knap.

Ik zocht precies uit hoe de nummers in elkaar staken. Binnen een paar jaar had ik elk album van The Beatles helemaal kapot gedraaid en bestudeerd en alle Beatles-boeken die er toen waren, gelezen. Ik wist precies welke gitaar je op welk nummer hoorde, wanneer het opgenomen was, wie het geschreven had, wie de solo speelde en wat het vreemde geluidje was op de achtergrond. Helemaal te gek. Waanzinnig.

En nog steeds. Laatst nog zo’n periode gehad dat ik opeens Lennon weer de beste vond. I’m a loser en zo. Maar als ik dan per ongeluk ergens For no one van McCartney hoor, raakt me dat misschien nog wel dieper. Dat vind ik ook zo goed aan ze. Dat Engelse. Niet alleen maar Amerikaanse muziek naspelen, maar juist ook de eeuwenoude Engelse songcultuur meenemen.

Met collega’s gaat het ook vaak over The Beatles. Zo heb ik het met mijn kameraad Herman Finkers misschien nog wel meer over The Beatles dan over Jezus.

Binnenkort komt er een Anniversary Edition uit van The White Album. Opnieuw gemasterd geloof ik. Zal ’m zeker weer gaan draaien. Van voor naar achter.

Er zijn tegenwoordig mensen die zelf volgordes van Beatles-platen veranderen. Nummers weglaten. Ze denken dat die platen dan nóg beter zijn. Maar dat is een misverstand. Tijdgeestvertroebeling.

Misschien een potsierlijke vergelijking (The Beatles is maar popmuziek) maar Felix Mendelssohn bewerkte 79 jaar na de dood van Bach diens Matteüspassie. Maakte het korter en naar de smaak van die tijd. Nu moeten we een beetje lachen om die actie. Een dwaling van een genie. Denken dat jouw tijd de beste is. Van Bachs eigen uitvoeringen zijn vanzelfsprekend geen opnames. We hebben alleen de noten en kunnen slechts gissen naar hoe Bach het bedoelde.

The Beatles hebben precies vastgelegd hoe ze het bedoelden.

We zijn maar geluksvogels dat The Beatles ooit bestaan hebben.

Dagblad van het Noorden, 27 oktober 2018