WordPress website: Alderlane
Hij had de voetbalwedstrijd niet gezien, maar kon zich de teleurstelling wel voorstellen. Al had hij niet gedacht dat die ontgoocheling zo groot zou zijn. De zeurende pijn van een verdwenen betovering. Je ontkomt er niet aan tijdens het aardse bestaan. Toch was teleurstelling iets wat hij altijd probeerde te voorkomen.
Je niet al te veel op dingen verheugen, dan kan het ook niet te veel tegenvallen. Dat was wellicht een echte plattelandshouding, nog overgebleven van eeuwen en eeuwen leven van en op het land. Je kunt nog zo goed je best doen met het ploegen, bemesten, zaaien en poten: op een gegeven moment ben je afhankelijk van het weer. Dan kan het alle kanten op. Je kunt er alleen nog maar voor bidden.
En daar moet je ook maar net in geloven. Nee, er kan altijd van alles misgaan.
Te veel regen of juist veel te droog. Te koud of veel te warm. Pas als de oogst binnen is, pas als het veilig onder dak is, dán pas mag je even blij zijn en tevreden. Prijs de dag niet voor het avond is.
Er zijn mensen die – zonder zich er te veel op verheugd te hebben – teleurgesteld zijn in het leven. Die vinden alles maar niks. En dat wordt dan steeds erger. In hun ogen doet iedereen alles verkeerd, heeft niemand het bij het juiste eind en wordt het nooit meer wat.
Van die mensen die bij de geboorte al verveeld rondgekeken hebben en dachten: wat een vreselijke wieg en waarom moet ik nou uitgerekend in dit stomme gezin terechtkomen. Die mensen hebben het voordeel dat ze niet terneergeslagen raken als hun favoriete voetbalclub nét niet de finale haalt. Nee, die mensen hebben niet eens een favoriete club want ze vinden: voetbal is sowieso een stomme sport waar het tegenwoordig alleen maar om het geld gaat.
Hij had zulke mensen nooit begrepen. Dan nog liever, fluitend en naïef, geen gevaar zien en domper op domper moeten incasseren. Dan heb je tenminste nog de kans dat er juist prachtige dingen gebeuren die geen mens voor mogelijk houdt.
Alles kan. Dát wilde hij gewoon vasthouden. Hij wilde blijven geloven dat alles mogelijk is. Hoe vaak hij ook na een warm bad onder een koude douche was komen te staan.
Hoe vaak hij ook niet gerekend had op weer een misrekening. Al was het maar gewoon omdat veel dingen gewoon lopen zoals ze gaan. Als een grote rivier die naar de zee stroomt. Daar verdampt het water tot wolken die weer sneeuw brengen op de hoge bergen.
De warmte van de zon, de vuurbal waar we het leven aan te danken hebben, laat die sneeuw weer smelten. Druppels komen bij elkaar en rollen van de berg tot ze terug zijn in de rivier die naar de zee stroomt.
Hij had zich voorgenomen zo te blijven denken. Positief. Altijd van het goede uitgaan. Teleurstelling niet negatief van invloed laten zijn op het leven.
Maar ja, hij had makkelijk praten. Hij had de voetbalwedstrijd niet gezien.
Dagblad van het Noorden, 11 mei 2019
WordPress website: Alderlane